Bu yazıda, 6 Şubat depremlerinin, merkez üssüne 180 km uzakta olduğu hâlde en büyük fiziksel, sosyal, kültürel yıkımı ve doğa kırımını yaşamış olan Antakya’ya ve kentin 21 ay sonunda geldiği duruma bakacağız. Antakya’da 27 Ekim 2024 günü çekilmiş iki fotoğraf üzerinden, kentin bugününü anlamaya çalışacağız.
Antakya’da depremi bir afete dönüştüren ve depremden sonra da süren koşullar, depremden sonra yapılması gerekenlerle örtüşmeyen çalışmalar ve Antakyalılarla beraber iyileşme olanaklarına dair değerlendirmeleri daha önceki yazılarımızda okuyabilirsiniz.
Tuğçe Tezer
Tuğçe Tezer
Tuğçe Tezer
Antakya’da yaşayanlar ya da geçici dönemin zorlu koşulları nedeniyle oradan bir süreliğine göç etmiş olan ve geri döneceği günü bekleyenler için yaşam koşullarında en küçük bir düzelme yok. Ama yine de insandan, hayattan, iyi gelecekten, iyilik hâlinden umudu kesmek için henüz erken. Dolayısıyla içinde bulunduğumuz süreç bizi umutsuzluğa sürüklemekte ısrarcı olsa da, “biz” umudun hatrına bakmaya, görmeye, ses olmaya, kaydetmeye dair çabamızı sürdürmeliyiz.
Antakya'dan iki fotoğraf
Antakya’ya son gidişim, 21 Eylül 2024’teydi. Depremden bugüne kadar olan süreçte birçoğumuz için değil bir ay, bir hafta bile oradan -fiziksel olarak- uzak kalmak, bir sonraki gidişimizde Antakya’daki her şeyin değişmiş olabileceği anlamına geliyor.
Her defasında tanıdığımız sokaklar biraz daha değişmiş, anılarımızın mekânları biraz daha yıkılmış, zeytin ağaçları biraz daha azalmış, tarım alanlarının daha büyük bir kısmı betonla görünmez olmuş, gökyüzü hiç geçmeyecekmiş gibi görünen gri bir bulanıklığın içinde kaybolmuş oluyor.
