6 Şubat depremleri, topluluk olarak tüm iyi ve marazlı yanlarımızı iyot gibi açığa çıkardı. Kriz halen akut. Ancak kamu otoritesi ülkenin kalanında “hormonlu” bir normalleşme vaaz ediyor. Nedir bu normal?
Şili’nin mevcut afete müdahale planları, bina kodları da dahil, başkent Santiago’da oluşabilecek 9.0 büyüklüğündeki bir deprem senaryosuna göre hazırlanmış durumda. Senaryolarda arama kurtarmadan tahliyeye, iletişimin nasıl süreceğinden asayişin nasıl sağlanacağına her detay var.
Acı çeken birine eşlik etmek kolay değil. Ama bırakın ağlasın, isyan etsin, konuşsun. Bunlar olağan tepkiler.
Deprem lügatımız zengin. Tek sebebi deprem kuşağında olmamız da değil; afet yönetimi ve tedbirde sınıfta kalmamızdan, her bir deprem afete, hatta felakete dönüşüyor.
7.8 ve 7.7 büyüklüğünde iki depremin ardından etrafları, hatta aynı sokağı paylaştıkları yapılar enkaza dönmesine rağmen, sapasağlam ayakta kalabilen birçok bina var. Onlar bize rehber olabilir.
6 Şubat depremlerinin ardından hiç aksamayan bir şey vardı. Enkaz altında binlerce insan varken, dikkatleri başka yöne çekmeye çalışan propaganda makinesi tıkır tıkır işledi.
