6 Şubat’ın 2. yıldönümünde değişen bir şey yok. Oysa benzeri acılar yaşamamak mümkün. Naci Görür’e göre, Türkiye’de asıl beka meselesi deprem. Bu konuda en büyük engelimiz zihniyetimiz. Yapılması gereken ilk şey ise, depreme hazırlanma sürecinde devlet, hükümet, yerel yönetim ve halkın birleşmesi.
6 Şubat’tan sonra hayatı değişen pek çok insanın arasında üç isim… 87 saat enkazda kalan Onur Kaba’nın en büyük hayali biyonik bacak. Konteynerde kalan Sibel Yalçın, buradan sonra başını sokabileceği bir ev düşlüyor. Ozan Laleci ise hayat arkadaşı Meral Laleci’nin mezarını arıyor.
Depremde bir de kaybolanlar var. Onlar yakınlarını, sevdiklerini aramaya hâlâ devam ediyor. Ölü ya da diri bir haber almak, hiç olmazsa mezarlarını bulup, yaslarını tutmak istiyorlar. Fayn, kayıplarını arayan ailelerle görüştü.
Antakyalı ve kendini Antakyalı hisseden, konusunda uzman birçok isim biraya geldi, Ortak Akıl-Antakya Platformu’nu kurdu. Platform, depremin ikinci yılında, kadim şehirlerinin her yönüyle yeniden nasıl ayağa kalkacağına dair önerilerini bir kitapta topladı.
Deprem İskenderunspor’u feci vurdu. Tıpkı bölgenin diğer takımları gibi. Ama onlar mücadeleye devam etti. Kıyısına kadar da getirdiler. Fakat olmadı. Bu saygı duyulacak öykünün gizli öznesi ise Türkiye futbol kültürü. Bir yanda küller içinden çıkan bir kahramanlık, diğer yanda bildiğiniz memleket…
Resmi rakamlara göre 53 binden fazla kişinin hayatını kaybettiği 6 Şubat depremlerinin ardından pek çok söz verildi. Ancak geçen iki yılın ardından temel hizmetlerde eksiklikler, barınma sorunu, eğitim ve sağlık alanındaki aksamalar sürüyor. Neler vaat edildi, neler gerçekleşti, yakından bakalım.
