Eski Antakya artık “yok”. Geçmişin doğal alanlarında artık konut inşaatları var. Yeni “bitki örtüsü” ise konteynerler ve inşaat makineleri… Ama hâlâ bir şeyleri değiştirmek mümkün. Bunun öncelikli koşullarından biri de, Antakyalıların asgari müşterekte birleşmesi.
Siz birbirinizi yiyin, biz İzmirliler, hafta sonu toplu taşımayla kolayca varabildiğimiz sayfiyelerde çıtır gevreklerimizi, kaynamış darılarımızı dişleyip tespitlerinize kıs kıs gülmeye devam edelim.
Mesele, etrafınızın ne kadar imkan ve çeşitle dolu olduğu değil, onlarla nasıl ilişki kurduğunuz. Ankara, insanları, mekanları, sokakları ve evet, dört beş tane kuğusuyla hakiki bir ilişki kurmanıza izin veriyor. Ankara’da insanlar, daha iyi yaşıyorlar.
Türkiye’de 1,5 tane şehir var. 1’i İstanbul, buçuğu da gerçek anlamda bir şehir olmaya nispeten en yakın kentimiz olan Ankara. Ve ikisinin kıyaslanır yanı yok aslında…
Türkiye artık doğum oranı çok düşük bir ülke. Veriler bize ne söylüyor? Tek çocuklu mikro aileler artıyor, toplum nasıl dönüşüyor? Dünyada benzer sorun yaşayan ülkeler hangi teşvikleri deniyor? Danimarka’nın yaratıcı çözümü ne?
Çeyrek altın karşılığı hayırlı olsun görüşmesi, “Askıda Başkan”, proje fuarı ve insan kaynakları kahvesi… Devrimci düzendostu belediyeciliğimiz başladı, dalga dalga kentimize yayılacak hayırlısı ile. Ulaş Bayraktar yazdı.
