Benim derdim biraz ortak bir dert sanki. Özellikle beyaz yakalı çalışanların çoğu zam zamanı aynı problemi yaşamışlardır. Benim başıma da üç kez geldi bugüne kadar. Hepsinde de aynı kararı verdim.
Zam vakti yaklaşınca patronlarda, insan kaynakları departmanlarında telaşlı günler başlar. Çalışanlara ne kadar zam yapsak ya da zam yapamayacağımızı nasıl açıklasak derdine düşerler. İşte iş hayatım boyunca (yani hayatımın son 10 yılında diyelim) tam 3 kez şirket çalışanlarına zam yapılmayacağı haberini aldım. Büyük bir umutla zam beklerken bu haber insanın moralini çok bozuyor gerçekten. Zaten zar zor geçiniyoruz.
Dişimi tırnağıma takıp çalıştığım şirketler kimsenin maaşına zam yapmayacağını söyledi. Bunu iki ayrı şirkette üç kez yaşadım. Her seferinde gidip patronla konuştum. Mevcut maaşla geçinemediğimi, zam yapılmazsa işten ayrılacağımı söyledim. İki patron da her seferinde benim durumumu gözden geçirebileceğini söyleyip sonrasında da maaşıma zam yapmayı teklif etti. İşte sen çok değerli elemansın, seni kaybetmek istemeyiz falan… Ama bu zam meselesinin aramızda kalması gerekiyordu. Çünkü bir tek bana zam yapıyordu (ya da bana öyle söylüyordu) ve iş arkadaşlarımın zam aldığımı duyması şirkette isyan yaratabilirdi.
Ben bu teklifleri her seferinde kabul ettim. Etmek zorundaydım, çünkü gerçekten ay sonunu getirmekte zaten zorlanırken bir de zam almasam kiramı bile ödeyemeyebilirdim. Her seferinde kabul ettim ama vicdanım da her seferinde rahatsız oldu. Farkındayım, yaptığım çok ahlaklı bir hareket sayılmaz, ama ne yapsaydım? Dedim ya zaten ucu ucuna geçiniyordum ve kiramı ödemekte bile zorlanacaktım o zamları almasaydım. Bir de bu konuda yalnız olmadığımı düşünüyorum. Benimle aynı durumda olup o zamları kabul etmiş çok insan olduğundan eminim. Yine de vicdanım rahat değil. Yani ahlaken doğru seçimi yapmadım diye düşünüyorum. Siz ne dersiniz?
