“Ekmek yiye yiye ekmek beyinli olmuş.” 

Bir işyeri müdürünün, asgari ücret alan çalışanın ardından ettiği bir laf; teyitli. 

Aslında beynimiz şeker yakıyor; gelişme çağını atlattıysak ekmekle gayet iyi çalışır. Ama obezite ve şeker hastalığı, hayatın kalanında yakamızı bırakmıyor. 

Ve bu hiç tesadüf değil. Bugünün dünyasının şişmanlarının bir kısmı, bir zamanlar açlık ve kıtlıkla sınananların çocukları ve torunları olabilir. 

Böyle hayatta kaldılar. Bedenleri yağ depolamayı önceliklendiriyor; hormonları onları en kolay yağa dönüşebilir seçeneklere yönlendiriyor. 

Giderek azgınlaşan gıda enflasyonu da cabası. Gıda adaletini, obezite pandemisini ve tedavi yaklaşımlarını yeniden düşünmenin zamanı. 

Bazı gelişmeler yok değil.  Ama önce biraz geri gidelim.